Nach deas é? Bhí an sop séidte…

Mír rialta ó scríbhneoirí éagsúla faoi nathanna cainte a thugann léargas ar shaibhreas, ar shaíocht agus ar aclaíocht na teanga

Nach deas é? Bhí an sop séidte…

Nuair a bheadh an sop séidte bheadh an lasair sa bharrach, bheadh an scliúchas tosaithe.

Seo leaganacha eile cainte a bhfuil an focal sop iontu:

Ní bhéarfainn sop tuí ar do chomhrá.

Féar trí shop—drochfhéar ar thalamh bocht.

Diabhal comhaireamh na sop a gheobhaidh siad – diabhal tada.

Níor fhág sé sop ina shrathair—spréach sé le fearg, ag gáirí, le fonn drúise.

Beidh mé agat anois le iontú an tsoip — ar an bpointe boise.

Sop sa leathscáth—leithscéal de rud, sop in áit na scuaibe, duine beag lag.

Sop faoi mo cheann, mo chloigeann, mo shúile – obair chráite imníoch orm.#

Sásamh na sop, sásamh an tsoip – sásamh ar bith.

Níor chuala mé a leithéid ariamh ó caitheadh ar an sop mé – ó rugadh mé.

Bean sna soip – bean ina luí seoil.

Níor bhain mé sop i mbliana – an píosa is lú feamainne

Chuimil sé sop na geire dhe – d’fhág sé ansin é gan aird a thabhairt air níos mó.

Sop a chur ar theach – deasú tuí nó cíbe a chur air.

Tá suaimhneas ar sop aige—tá sé breá sásta leis an saol.

D’imigh sé ina ghal soip—níor mhair sé i bhfad.

Ná santaigh an clóbhas go mbeidh sop ar a bhróga – ná pós é.

Bó sopaí – bó a dtugtaí soip fhéir di lena coinneáil socair nuair a bhítí á bleán.

Is beag an mhaith bainne bó sopaí nuair a dhoirteann sí aríst é.

Fág freagra ar 'Nach deas é? Bhí an sop séidte…'

  • micheál o gionnáin

    Croí na Cloiche

    Briseadh croí na cloiche;
    Agus is mór é mo chrá
    A bheith ag breathnú ar an dream
    Nach bhfuil leigheas ar bith ar a dtinneas staire;
    Ach iad caite gan meáchan
    Isteach sa nua-aois – mar
    Sop i mbéal stoirm an tionchair!

    Mo dhíomú dhuitse, a Ghall,
    Ó bhris tú croí na cloiche
    Nár chuir as an saol aithreacha na ndall!
    Ach is fearr libh muid fós a chiapadh
    Le bhur dteanga bastaird, bhur gcultúr ard:
    A goideadh nuair a cuireadh na mílte
    Traidisiún chun báis – lena gceann féin a shlánú!

    Ach, ba muid féin ba chiontaí
    Mar bhí muid ró-uasal móiréiseach uaibhreach.
    Le aird a choinneáil ar an mbia
    Nó gur sciobadh as ár lámha é:
    Ansin tosaíodh dá chaoineadh le golfairt
    náireach
    An ghaiscígh! ‘gus briseadh croí na cloiche
    Rud a d’fhág muid inár sop i mbéal stoirm an tionchair.

    Josie Guairim , beannacht Dé leis