“An ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha céanna,’ a dúirt mé liom féin. “Buafar arís orainn.” Bhí muid tar éis an cluiche leathcheannais a shroicheadh den chéad uair le cuimhne na ndaoine. Roimh an gcluiche bhí gach duine ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha, agus ag tnúth, go ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha muid an cluiche ceannais amach. I láthair na ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha bhí muid dhá chúilín chun deiridh agus an cluiche ag tarraingt ar cheann ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha. Bhí mé cinnte go raibh ár rás ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha. Ní mar a shíltear a ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha, áfach. I bpreabadh na ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha bhí cúl faighte ag ár laoch Liam Ó Sé. Bhí na cosa ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha linn againn. “Is minc a bádh long ag tuarbhítearhuaireláimhmbainfeadhritesúlscríbeseanphorttugtha le cuan,” a dúirt m’athair liom an oíche sin.